je wilt mij echt niet zijn met die pijn.

In 2008 ging mijn beugel er na vier jaar uit. Nog wat foto's van mijn gebit gemaakt en met de laatste woorden van de orthodontist: 'Ja, je verstandkiezen moeten er nog wel uit, anders gaan je ondertanden weer scheef staan.' Wat ik toen dacht? Oh, zal wel. Komt wel goed, 'ff' die kiezen laten trekken no problem.

Na heel wat uitstellen, uitgelachen te worden door de tandartsassistente (omdat ik weer mijn verwijsbrief was verloren en steeds nieuwe moest aanvragen) en het telefoon nummer van het ziekenhuis niet had (en toen ik het had, wéér ging uitstellen) had ik twee maanden geleden eindelijk een afspraak gemaakt.

'Hallo met May, spreek ik met de afdeling kaakchirurg? ik wil graag een afspraak maken.' vroeg ik heel voorzichtig. De stem aan de andere lijn begon al gelijk: 'ja het kan pas na een lange tijd, over twee maanden.' Ik vond het best hoor, twee maanden uitstel kan er ook wel bij,

Dus daar ging ik dan, op een donderdagochtend op tijd om negen uur een afspraak bij de kaakchirurg!
Ik was er iets eerder en werd na vijf minuten al geroepen. Een ander meisje was me voor geweest,ze zei dat het geen pijn deed, dus ik was wel gerustgesteld. De kaakchirurg vertelde me dat hij de verdoving zou inbrengen (ja, zeg je dat zo??) en prik daar ging de eerste naald door m'n tandvlees. Twee keer zelfs en ja dat deed pijn! Zegt de kaakchirurg nog heel leuk; nou dat was de eerste!! Ik dacht bij mezelf: 'KOMT ER NOG MEER DAN?!' en ja een seconde later zat de volgende er al weer in hoor.

Ik mocht weer in de wachtkamer wachten en ik voelde de verdoving al inwerken. Ik vroeg me af of hij wel goed in was gebracht.. Ik kreeg een flashback naar de film 'Awake' (check de trailer, dan snap je wat ik bedoel!).
Na een paar minuten mocht ik de 'operatie' kamer in en had nog een gezellig praatje gehouden met de assistente.
Blijkt dus dat haar zoontje bij mij op school zit (ik zit op een hele leuke school hoor ;) #hrofail). Net als een echte operatie kreeg ik een groene doek over me heen met een rondje voor mijn mond. Beetje bang zei ik: ' zo, dit lijkt net een operatie zeg'
en de kaakchirurg en assistente lachten om m'n commentaar. Was niet grappig bedoeld dacht ik, ik was echt bang.

Gelukkig voelde ik niks, verdoving werkte goed mee. Na wat getrek en en geboor was het eruit. Het duurde iets van vijf minuten denk ik? Nu, vijf dagen later is mijn hamster wangetje (wat ik heel vaak hoorde) bijna weg en heb ik soms nog wel van die pijn-momenten. Het was echt geen pretje. Over een maand moet ik mijn linker verstandkies laten trekken, ik zie er al nu tegenop! Maar het is het allemaal waard. Ik denk gewoon terug aan de woorden van mijn orthodonthist: 'Je moet ze laten trekken, anders gaan je tanden weer scheef staan.' Nee, na vier jaar een beugel te hebben gehad, kan er wel een week pijn wel erbij.

Ik heb trouwens nog nooit zoveel oprechte 'awhhh's van mensen gehoord, haha bedankt voor jullie 'medeleven'

Als dit voorbij is, dan ga ik heel veel eten, want ik heb honger!

Jou verhalen, ik wil jou pijnlijke verhalen horen!